Pyszna #porcjaradosci z Jogobellą!

Przez ostatnie dni w moim domu odbyło się pyszne testowanie nowości od Jogobelli.
Po udanych zakupach zaczęliśmy testowanie.

Jogobella wprowadziła do swojej oferty 3 rodzaje nowych jogurtów - każdy z nich występuje w kilku smakach.

Spośród kilkunastu wariantów smakowych każdy wybierze coś dla siebie.

Jogurty te świetnie sprawdzą się jako śniadanie, ale też przekąska w ciągu dnia.

Wersja Jogobelli Breakfast zawiera chruiące dodatki, które można dowolnie łączyć z jogurtem.

Wśród grona moich testerów najwięcej pozytywnych opinii zebrała Jogobella Breakfast.
Również moim faworytem jest jagodowa Jogobella Breakfast z chrupiącym cranchy.

JOGOBELLA MUSLI

JOGOBELLA 8 ZBÓŻ

JOGOBELLA BREAKFAST

Próbowaliście już nowości od Jogobelli?

Który smak skradł Wasze kubki smakowe??

Podzielcie się opinią na temat Waszej #porcjiradosci

Pyszne testowanie Monte z dodatkami!

Wraz z moją rodziną i znajomymi miałam możliwość testowania deserów Monte z dodatkami. Opinia testerów jest jednoznaczna: 

Deserki te są absolutnie pyszne!

Faworytem został Monte Cherry.

Serdecznie każdemu polecam spróbować - naprawdę warto!
#momentzmonte

Leonardo da Vinci

Leonardo da Vinci (1452-1519), urodzony w Vinci, w prowincji Florencja, był  nieślubnym  dzieckiem notariusza.  W wieku 17 lat zaczął terminować w pracowni Verrocchia, a zanim ukończył 20 lat był już mistrzem cechu. Leonardo da Vinci był nie tylko malarzem, rzeźbiarzem i architektem, lecz także położył podwaliny pod rozwój m.in.  anatomii i aeronautyki, opisał krążenie płynów w organizmie człowieka, projektował broń, studiował fizykę atmosfery i pisał notatki opublikowane później w Traktacie o malarstwie. Dzięki swym wybitnym uzdolnieniom i wynalazczości przez wielu uznawany jest za najbardziej wszechstronnie utalentowanego człowieka w historii ludzkości. 


 Poza 15 obrazami Leonarda da Vinci do dziś przetrwało 7000 stron jego notatników z rysunkami, szkicami naukowymi i zapiskami. Swoje notatki Leonardo da Vinci sporządzał pismem lustrzanym. Być może czynił tak, ponieważ chciał je zachować w tajemnicy, jednak jest bardziej prawdopodobne, iż spowodowane to było leworęcznością artysty – bowiem pisząc w ten sposób nie rozmazywał atramentu.

 Obraz Leonarda da Vinci Mona Liza czyli La Gioconda jest nie tylko najbardziej znanym przykładem zastosowania techniki sfumato, lecz również najlepiej rozpoznawanym portretem na świecie. W Polsce dobrze znany jest także obraz Dama z gronostajem (Dama z łasiczką), ponieważ jest jedyną pracą artysty, która znajduje się w polskich zbiorach (Muzeum Czartoryskich w Krakowie).
Zarówno w swoich obrazach, jak i w Traktacie o malarstwie Leonardo da Vinci rozwinął zasady perspektywy powietrznej, którą określał jako „wielką odległość pomiędzy okiem a górami, przez co wydają się one niebieskie, prawie w kolorze powietrza; pola także stają się tym bardziej niebieskie, im dalej są od naszych oczu”.
Ze wszystkich artystów renesansu włoskiego Leonardo da Vinci był najbardziej uwrażliwiony na uroki przyrody, wolnego krajobrazu, na ukształtowanie terenu, szatę roślinną i faunę. Bardzo wiele jego rysunków to studia zwierząt, drzew, kwiatów, łańcuchów górskich – szczególne zaś miejsce zajmowały w nich studia związane z żywiołem wody. Leonardo da Vinci wytykał artystom włoskim powierzchowność w przedstawianiu pejzażu - sam chętniej umieszczał swe postaci w otoczeniu przyrody, niż wśród regularnych linii budynków.
 Najbardziej klasyczno-renesansowym i najbardziej „włoskim” dziełem Leonarda da Vinci była Ostatnia Wieczerza. Używamy tu czasu przeszłego, gdyż dzieło to uległo tak dużym zniszczeniom i tylekrotnie było restaurowane, że z jego oryginału pozostała zaledwie kompozycja oraz schemat perspektywiczny. Z autentycznego dotknięcia pędzla Leonarda - z świateł, cieni, kolorów, fizjonomii postaci nie pozostało nic w stanie pierwotnym.

Mona Lisa

Obraz powstał w początkach XVI wieku (ok. 1503–1506), a obecnie znajduje się w paryskim Luwrze, będąc własnością rządu Francji. Jest to jeden z najsłynniejszych i najbardziej cenionych obrazów z czasów renesansu. O jego olbrzymiej wartości świadczy osobliwy rekord. Podczas przenosin na tymczasową wystawę w Waszyngtonie w 1962 roku, obraz został ubezpieczony na kwotę 100 milionów dolarów.

"Mona Lisa" jest obrazem charakteryzującym się raczej ciemnymi i chłodnymi barwami. Dominuje w nim zieleń i to zarówno w szacie samej Mony, jak i w znajdującym się za nią lesie. Kompozycja jest zdecydowanie statyczna, lecz otwarta.Większość ekspertów twierdzi, że modelką jest kobieta o imieniu Lisa Gherardini, żona bogatego florenckiego kupca Francesca Giocondo (stąd tytuł La Gioconda), który zamówił ten portret u da Vinci.

"Dama z łasiczką"

Leonardo da Vinci namalował obraz "Dama z łasiczką" około 1485- 1490 roku. Jest to obraz olejny, na desce orzechowej o wymiarach 54, 8 na 40,3 cm. Leonardo sportretował Cecylie Gallerani, kochankę księcia Ludovico Sforza. W 1800 roku obraz zakupił Adam Jerzy Czartoryski. W czasie powstania listopadowego dzieło zostało wywiezione do Paryża. Około 1880 roku sprowadzone do Krakowa, do tworzonego Muzeum Czartoryskich. W 1939 obraz zagrabili hitlerowcy roku, służył jako dekoracja wawelskiej rezydencji Hansa Franka, wywieziony następnie do Niemiec skąd w 1946 roku ponownie sprowadzony do Krakowa.

Życie na poczekaniu

"Życie na poczekaniu" pióra Wisławy Szymborskiej to poetycka refleksja nad życiem. Autorka nawiązuje w niej do popularnej w kulturze koncepcji theatrum mundi (świat jako teatr). Jej istotę bardzo dobrze oddają słowa pochodzące z jednego z dramatów Williama Szekspira:

"Świat jest teatrem, aktorami ludzie,

którzy kolejno wchodzą i znikają,

Każdy tam aktor niejedną gra rolę..."

Podmiotem lirycznym w wierszu Szymborskiej jest aktorka. I to z jej perspektywy przedstawiany jest świat. Aktorka ma świadomość, że ma w tym spektaklu życia do odegrania jakąś rolę, której właściwie nie zna. Wie jedynie, że ta rola została jej narzucona, wie także, że nie może wymienić jej na żadną inną. Nie pozwolono jej dokonać wyboru, ale zarazem nie wiemy kim jest ów "Wielki Spektator", który rozdaje karty w tej grze; poetka nie przedstawia go z imienia. Brak scenariusza zmusza aktorkę do nieustannego improwizowania. Dlatego nie nadąża za narzuconym jej z góry tempem i zwrotami akcji. Czuje się nieprzygotowana do uczestniczenia w życiu, nazywanym przez nią "zaszczytem".
Ponieważ zaangażowana do spektaklu życia aktorka jest ambitna, pragnie wyznaczone jej zadanie wykonać jak najlepiej, ale pęd wydarzeń sprawia, że czuje się ona zagubiona. Swoje niepowodzenia tłumaczy nie opuszczającą ją trema. Zarazem taki wyjaśnienie własnych niepowodzeń jest dla niej bolesnym upokorzeniem. Skarży się, że jej występ odbywa się w okropnych warunkach, że nie możliwości prób powierzonej jej roli. Tempo akcji paraliżuje, a poszczególne epizody można zagrać tylko raz. Nie dano jej prawa do powtórek, czas nie cofa się bowiem. Każdy jej ruch, gest zostają utrwalone, nawet kwestie i sceny, które nie zostały dokończone. Ten pęd zdarzeń sprawia, że nawet charakter kształtowany jest w biegu ("charakter jak płaszcz w biegu dopinany"). Na tej gonitwie za nieznanym mijają kolejne dni, a aktorka nie zna scenariusz żadnego z nich, bieg wydarzeń jednak zaskakuje ją nieustannie. A jednak nie wszystko jest tu tak przypadkowe, jak mogło się wydawać. Nie ma tu nic prowizorycznego, począwszy od sceny, a kończąc na najmniejszych nawet rekwizytach. Wszystko to wykonano według ściśle określonego planu. Zapalające się światła to znak, że przedstawienie rozpoczyna się znowu. Jego głównym bohaterem jest skazany na tremę i niepewność człowiek, wydany na pastwę nie mającej końca improwizacji. Najgorsza jest samotność na scenie i konieczność stawienia czoła tym zadaniom. Prawdziwą udręka jest poczucie niepewności i niestabilności wyznaczonej roli. A widownią spektaklu jest tłum codziennie mijanych ludzi, którzy obserwują gesty, ruchy, mimikę. Żadnego błędu nie można cofnąć...

Wisława Szymborska "Fotografia z 11 września"

Wiersz Wisławy Szymborskiej Fotografia z 11 września jest jedną z pierwszych, literackich reakcji na wydarzenia wrześniowe 2001 roku. Poetka znana jest ze swojej „czujności” na wydarzenia naszego czasu, który nie tylko „jest polityczny”, ale też często wskutek tej polityczności zbrodniczy. W tomie Chwila oprócz omawianej Fotografii... znaleźć można również liryk Jacyś ludzie przedstawiający dramat uchodźstwa i wojny, tułaczki i bezdomności, a z wcześniejszych publikacji chociażby - Terrorysta on patrzy.
Wiersz odebrany został przez krytykę bardzo skrajnie – pojawiły się nawet głosy, że Noblistka niepotrzebnie ów wiersz popełniła. Z pewnością brak mu dynamiki i puenty, do jakiej przyzwyczaiła nas poetka, ale odrzucenie tych elementów było jednak konieczne, aby uwypuklić, wydobyć ponad strukturę wiersza, nie tylko ludzki dramat tamtej chwili lecz także ponadludzką istotę rzeczy.
Odrzucenie dynamiki w wierszu było konieczną konsekwencją obranej poetyki, poetyki opisu statycznej sytuacji, zarejestrowanej na fotografii. Sytuację tę zarysowuje poetka w pierwszej strofie:

Skoczyli z płonących pięter w dół
jeden, dwóch, jeszcze kilku
wyżej, niżej.

Motyw teatru świata w literaturze

Wiliam Szekspir "Hamlet"
Utwór jest przykładem realizacji motywu teatru w teatrze. Hamlet, książę duński, widzi ducha zmarłego ojca, który mówi mu, że został zamordowany przez swojego brata, Klaudiusza. Hamlet obiecuje, że pomści ojca. Nie potrafi jednak zrobić tego jawnie, więc sprowadza na dwór trupę aktorską, która ma wystawić sztukę Zabójstwo Gonzagi, ale tekst ma być zmodyfikowany, ponieważ Hamlet dodał pewne fragmenty swojego autorstwa. Oczywiście fragmenty te mają pokazywać morderstwo dokładnie tak, jak został zabity ojciec Hamleta. Na przedstawieniu Hamlet ma obserwować zachowanie stryja. Jedna ze scen przedstawia śpiącego króla, który zostaje zamordowany, gdyż wlano mu do ucha truciznę, a potem ta sama osoba zaleca się do żony zmarłego. Oczywiście zdenerwowany Klaudiusz opuszcza przedstawienie, a wraz z nim reszta widzów. Scena ta utwierdza Hamleta w przekonaniu, że rzeczywiście stryj jest mordercą i obietnicy danej ojcu powinien dotrzymać. Istotne wydaje się tu odwrócenie słynnego toposu świat jako teatr. Szekspir wydaje się mówić: teatr jest światem i konsekwentnie realizuje motyw teatru w teatrze. Oprócz Hamleta warto także zwrócić uwagę na Sen nocy letniej i Burzę.

Motyw teatru świata w literaturze

Jan Kochanowski "O żywocie ludzkim"
Fraszka Kochanowskiego odnosi się przede wszystkim do przekonania, ze wszystko w życiu jest nieistotne, mało ważne, jest drobnostką, błahostką. Podmiot liryczny, filozof, hołduje tu typowej stoickiej zasadzie złotego środka, która głosiła, że nie należy popadać w skrajne namiętności, uczucia, ponieważ wszystko, co posiadamy, jest jedynie chwilowe. Kochanowski pokazuje tu motyw pochodny od toposu teatrum mundi, a mianowicie motyw człowieka-Bożego igrzyska. Otóż człowiek jest też marionetką, ale nie w rękach niesprecyzowanych sił wyższych, a w rękach Boga. On to decyduje o wszystkim, naśmiewa się z wszelkich działań człowieka zmierzających do osiągnięcia tytułów i bogactwa. Podobną wizję przedstawia Kochanowski w Pieśni IX Ksiąg wtórych.

Wisława Szymborska

Wisława Szymborska (1923–2012) – polska poetka, felietonistka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1996.
Wisława Szymborska debiutowała na łamach „Dziennika Polskiego” wierszem Szukam słowa w 1945. W 1952 w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” wydała pierwszy tom poetycki Dlatego żyjemy, w tym samym roku została członkiem Związku Literatów Polskich. W latach 1953–1966 była kierownikiem działu poezji „Życia Literackiego”, następnie w latach 1967–1981 publikowała tam felietony Lektury nadobowiązkowe, które pisała do 2002. W 1983 nawiązała współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”. Od 1988 była członkiem Pen Clubu, od 2001 była członkiem honorowym Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury.

Stasys Eidrigeriaus plakat do sztuki "Wielki Teatr Świata"

• głowa - maska
• mała ręka - rola nie do tej postaci
• rozdarta szata - pustka
• wzrok -pusty, bez wyrazu, bez emocji
• wąskie,skrzywione usta - niczym kreska
• nos - jakby doklejony
• ręka w kieszeni - bezwład

Ryszard Kapuściński

Ryszard Kapuściński (ur. 4 marca 1932 w Pińsku (obecnie Białoruś), zm. 23 stycznia 2007 w Warszawie) – polski reportażysta, publicysta, poeta i fotograf, zwany "cesarzem reportażu".

Był najczęściej, obok Stanisława Lema, tłumaczonym za granicą polskim autorem.

Kapuściński przez wiele lat publikował w "Czytelniku", pod koniec życia w "Znaku". Przed jego śmiercią ukazały się:

• 1962 Busz po polsku
• 1963 Czarne gwiazdy
• 1968 Kirgiz schodzi z konia
• 1969 Gdyby cała Afryka
• 1969 Che Guevara – Dziennik z Boliwii (przekład i przypisy R. Kapuścińskiego)
• 1970 Dlaczego zginął Karl von Spreti?
• 1975 Chrystus z karabinem na ramieniu
• 1976 Jeszcze dzień życia
• 1978 Wojna futbolowa
• 1978 Cesarz
• 1982 Szachinszach
• 1986 Notes (tomik wierszy)
• 1988 Wrzenie świata (zbiór)
• 1990 Lapidarium
• 1993 Imperium
• 1995 Lapidarium II
• 1997 Lapidarium III
• 1998 Heban
• 2000 Lapidarium IV
• 2000 Z Afryki (album fotograficzny)
• 2001 Lapidarium V
• 2003 Autoportret reportera
• 2004 Podróże z Herodotem
• 2006 Prawa natury (tomik wierszy)
• 2006 Ten Inny
• 2007 Lapidarium VI

Po śmierci autora wydano:

• 2007 Rwący nurt historii. Zapiski o XX i XXI wieku
• 2008 Dałem głos ubogim

Charakterystyka Hajjle Selasje

Hajle Sellasje I – charakterystyka bohatera      „Cesarza”

W »Cesarzu« ten cesarz właściwie się nie pojawia, pisał Kapuściński. Faktycznie, osobiście Hajle Sellasje nie w książce nie zabiera głosu, lecz robią to ludzie, którzy przez całe swoje życie mu służyli. Z ich relacji zbudowany został portret władcy Etiopii i jej ostatniego cesarza.

Świadomość, że mamy do czynienia z reportażem mówi nam, że cesarz był postacią prawdziwą. Hajle Sallasje I urodził się 23 lipca 1892 roku jako Tafari Makonnen, a zmarł 27 sierpnia 1975 roku. W 1916 roku został namaszczony przyszłym cesarzem, jako kuzyn córki Menelika II, Zauditu, która przejęła tron po Ijascu V. Wówczas młody książę otrzymał tytuł Ras Tafari (Straszliwy Książę). Już w 1916 roku objął władzę w państwie w imieniu swojej kuzynki, lecz dopiero po jej śmierci, w 1930 roku ogłosił się Cesarzem Haile Selassie I, Zwycięskim Lwem Plemienia Judy, Wybrańcem Boży, Królem Królów Etiopii. Na mocy jego reform Etiopia przekształciła się monarchii absolutnej w monarchię konstytucyjną. Jego rządy zostały przerwane w 1935 roku na prawie sześć lat, ponieważ w tym okresie czasu afrykańskie państwo zostało najechane przez faszystowskie Włochy.

Dramat Szekspirowski a dramat klasyczny

Dramat antyczny	Dramat szekspirowski "Makbet"
trójjedność czasu, miejsca, akcji	nie ma jedności czasu - akcja toczy się w ciągu 17 lat, miejsca - pałac, wrzosowisko, akcji - wiele wątków
trzech aktorów i chór	dowolna ilość aktorów, sceny zbiorowe, brak chóru
podział na stasimony i epejsodiony podział na akty i sceny	podział na akty i sceny
akcja przyczynowo-skutkowa	akcja przyczynowo-skutkowa
styl, język podniosły	język nie zawsze podniosły - monolog Odźwiernego
na początku sztuki prolog, na końcu dokonuje się katastrofa	występuje prolog - otwiera dramat, dokonuje się katastrofa
wiersz: iloczas	różne style - wiersz biały, proza
akcja rozgrywa się w wyższych sferach - na scenie obecni ludzie z wyższych stanów	na scenie obecni i królowie i ludzie z niższych sfer o Odźwierny
temat zaczerpnięty z Homera lub mitologii	temat zaczerpnięty ze starych legend, kronik
nie ma tego	wprowadzenie przyrody - mówi się o jej zachowaniu aby np. spotęgować nastrój grozy
motywacja boska - człowiek jest zły lub dobry z woli bogów	każdy jest "kowalem swego losu"
człowiek jest jednoznacznie określony, ma określone cechy jest np. dobry, zły	człowiek przeobraża się na naszych oczach - Makbet, lady Makbet, są monologi wewnętrzne dla dopełnienia obrazu bohatera
wyraźne oddzielenie fantazji od realiów - oddzielnie przedstawiony świat bogów i oddzielnie świat ludzi	wątki: fantastyczne i realistyczne, przeplatają się między sobą i się na siebie akładają
sceny gwałtów, sceny zabójstwa relacjonowane są przez jednego z aktorów	zabójstwo dokonuje się na oczach widzów
uboga dekoracja	zmienna dekoracja
role grane tylko przez mężczyzn w maskach	role grane bez masek, role kobiece odgrywane przez młodych chłopców

Jan Kochanowski Tren X

 TREN X

Orszulo moja wdzięczna, gdzieś mi sie podziała?
     W którą stronę, w którąś sie krainę udała?
Czyś ty nad wszystki nieba wysoko wniesiona
     I tam w liczbę aniołków małych policzona?
Czyliś do raju wzięta? Czyliś na szcześliwe
     Wyspy zaprowadzona? Czy cię przez teskliwe
Charon jeziora wiezie i napawa zdrojem
     Niepomnym, że ty nie wiesz nic o płaczu moim?
Czy człowieka zrzuciwszy i myśli dziewicze,
     Wzięłaś na się postawę i piórka słowicze?
Czyli sie w czyścu czyścisz, jesli z strony ciała
     Jakakolwiek zmazeczka na tobie została?
Czyś po śmierci tam poszła, kędyś pierwej była,
     Niżeś sie na mą ciężką żałość urodziła?
Gdzieśkolwiek jest, jesliś jest, lituj mej żałości,
     A nie możesz li w onej dawnej swej całości,
Pociesz mię, jako możesz, a staw sie przede mną
     Lubo snem, lubo cieniem, lub marą nikczemną.

Objaśnienia:

     3. nad wszystki nieba - czyli do najwyższego nieba: Kochanowski odwołuje się tu do ówczesnych wyobrażeń, zgodnie z którymi kosmos składa się z dziesięciu nieb (sfer niebieskich), nad którymi znajduje się mieszkanie Boga, aniołów i wybranych.
     5.-6. szcześliwe Wyspy - wyspy, na których według mitologii greckiej przebywali po śmierci (lub nawet jeszcze za życia) sławni bohaterowie. W XVI wieku często utożsamiano je z Wyspami Kanaryjskimi.
     7. Charon - według mitologii greckiej bóg podziemi, przewoził dusze zmarłych w łodzi przez rzekę Styks i wody Acherontu do krain piekielnych.
     7.-8. - zdrojem niepomnym - powodującym zapomnienie - dusze przewożone przez Charona po wypiciu wody z rzeki Lete zapominały o tym, co zrobiły, widziały i słyszały przedtem.
     9. człowieka zrzuciwszy - pozbywszy się ludzkiej postaci, zrzuciwszy skażoną ludzką naturę.
     10. wzięłaś na się postawę i piórka słowicze - takie przemiany są często opisywane w antycznej poezji i mitologii - zdarzyło się to Filomeli, żonie Tereusa, króla Tracji.
     11. w czyścu - słowa te odnoszą się prawdopodobnie do czyśćca z religii chrześcijańskiej, jednak niektórzy uczeni widzą tu aluzję do pogańskiego "czyśćca" opisanego w Eneidzie Wergiliusza.
     13.-14. - Czyś po śmierci tam poszła... - prawdopodobnie słowa zgodne z obiegowym przekonaniem, że dusze wracają po śmierci tam, skąd przyszły, czyli do Boga.
     14. na mą ciężką żałość - abym ciężko żałował.
     16. w onej dawnej swej całości - z duszą i ciałem.
     18. mara nikczemna  - złudne widziadło, zjawa.

Jan Kochanowski

Jan Kochanowski jest najsłynniejszym polskim poetą doby Renesansu, jest także pierwszym polskim poetą wielkiego formatu. Był osobą niezwykle wykształconą, oczytaną, dużo podróżował po Europie. Bez wahania można go nazwać człowiekiem Renesansu. Zaadaptował na polskie warunki większość antycznych gatunków, takich jak pieśń, tren, fraszka. Odwołując się do kultury i literatury antycznej, czerpiąc z nich wzorce stworzył (wraz z Mikołajem Rejem) podwaliny polskiego języka literackiego. Do najsłynniejszych dzieł poety należą cykle utworów: Pieśni, Fraszki, napisane pod koniec życia Treny oraz oparty na historii wojny trojańskiej dramat Odprawa posłów greckich.

Jan Kochanowski - tren IX

TREN IX

Kupić by cię, mądrości, za drogie pieniądze,
     Która (jesli prawdziwie mienią) wszytki żądze,
Wszytki ludzkie frasunki umiesz wykorzenić,
     A człowieka tylko nie w anioła odmienić,
Który nie wie, co boleść, frasunku nie czuje,
     Złym przygodam nie podległ, strachom nie hołduje.
Ty wszytki rzeczy ludzkie masz za fraszkę sobie,
     Jednaką myśl tak w szcześciu, jako i w żałobie
Zawżdy niesiesz; ty śmierci namniej sie nie boisz,
     Bezpieczną, nieodmienną, niepożytą stoisz.
Ty bogactwa nie złotem, nie skarby wielkiemi,
     Ale dosytem mierzysz i przyrodzonemi
Potrzebami; ty okiem swym nieuchronionym
     Nędznika upatrujesz pod dachem złoconym,
A uboższym nie zajźrzysz szcześliwego mienia,
     Kto by jedno chciał słuchać twego upomnienia.
Nieszcześliwy ja człowiek, którym lata swoje
     Na tym strawił, żebych był ujźrzał progi twoje.
Terazem nagle z stopniów ostatnich zrzucony
     I miedzy insze, jeden z wiela, policzony.

Objaśnienia:

     1. Kupić by cię - warto by cię kupić.
     2. mienią - mienić - mówić.
     3. wykorzenić - wyrwać z korzeniem.
     4. tylko nie - omal, o mało co; odmienić - przemienić.
     6. przygodam - przygodom; nie hołduje - nie ulega, nie poddaje się.
     7. masz za - uważasz za.
     8. jednaką myśl - niezmienną postawę, nastrój; w żałobie - w smutku, w płaczu; zawżdy - zawsze.
     9. namniej - wcale; wcale nie.
     10. bezpieczną - wolną od obaw, nie podlegającą strachom; niepożytą - niezwyciężoną, niezwruszoną.
     12. dosytem - dosyt - zaspokojenie potrzeb, nasycenie (zob. współczesne wyrażenie: najeść się do syta); mierzysz - mierzyć czym - oceniać ze względu na co; przyrodzonemi - przyrodzony - naturalny.
     13. nieuchronionym - takim, przed którym nie można się uchronić, ukryć.
     14. nędznik - biedak, człowiek nieszczęśliwy, nieszczęśnik (odcień znaczeniowy często pogardliwy); upatrujesz - szukasz i umiesz dojrzeć, oceniasz.
     15. zajźrzysz - zazdrościsz; szcześliwe mienie - mienie dostateczne, wystaczające i uczciwie nabyte.
     16. by jedno - byleby, byleby tylko.
     18. progi - siedziba.
     19. z stopniów ostatnich - z najwyższych stopni, wiodących do siedziby mądrości.
     20. miedzy insze - między innych, pośród innych; jeden z wiela - jeden z wielu.

Makbet i Lady Makbet

Makbet i Lady Makbet - porównanie postaci

Lady Makbet - charakterystyka

Jedną z pierwszoplanowych postaci w "Makbecie" Szekspira jest Lady Makbet - żona Makbeta, władcy Kawdoru. Lady Makbet to postać, którą można nazwać "czarnym charakterem". Wszystkie cechy swojego charakteru, nawet te pozytywne wykorzystuje ona w celu czynienia zła. Z treści utworu nie dowiadujemy się niczego na temat wyglądu zewnętrznego tej kobiety, gdyż nie jest tu on ważny.
Główną cechą Lady Makbet jest chciwość. To właśnie żądza bogactw i władzy kieruje jej zachowaniem. Żona głównego bohatera skłania go do popełniania zbrodni. Aby przekonać męża do swych niecnych planów wykorzystuje ona swój intelekt. Mimo tego że Makbet dostrzegał zło tkwiące w zamiarze zgładzenia Dunkana, który był jego krewnym, uległ perswazjom swej żony.
Lady Makbet odrzucała wszystkie cechy charakteru mogące według niej świadczyć o słabości (np. okazywanie uczuć rodzinnych lub współczucia). Nawet wyrzuty sumienia dręczące jej męża po dokonaniu morderstwa, według niej są oznaką braku siły, która u przyszłego władcy powinna być cechą dominującą.
Na końcu utworu ujawniają się jej głęboko skrywane wyrzuty sumienia, które potem przeradzają się w koszmary nocne. Podświadome wyrzuty sumienia doprowadzają ją w końcu do samobójstwa.
Dramat pt. "Makbet" przedstawia Lady Makbet jako bezwzględną morderczynię, która ponosi całkowitą klęskę. Mimo, że osiągnęła swój cel, kończy swe życie, gdyż nie potrafiła udźwignąć ciężaru popełnionych przez siebie krzywd. Za haniebne czyny Lady Makbet sama sobie wymierzyła należną karę co w naszych oczach może ją odrobinę zrehabilitować.

Makbet - charakterystyka

Makbet jest na początku szlachetnym i lojalnym rycerzem oraz obrońcą króla Dunkana. Usłyszawszy wróżbę czarownic, że ma zostać tanem Kawdoru, a później królem, już pozwolił dojść do głosu zbrodniczym myślom, które męczą go, ale które zawładnęły nim i nie dają mu spokoju. Obawia się sam przed sobą tych nieludzkich wprost podszeptów niezdrowej ambicji, od których po prosu włos mu się jeży na głowie, a serce bije przyspieszonym rytmem.  Jest wewnętrznie rozdarty, a w duszy jego toczy się walka, o czym świadczą słowa skierowane do żony, kiedy prosi ją, by zrezygnowali z tych morderczych zamiarów wobec króla, tym bardziej, że władca dopiero co obdarzył go godnością i majątkiem, a uznanie króla i sławę, którą cieszył się wśród ludzi, drogo okupił w walką. A jednak ten waleczny rycerz uległ namowom i kaprysom żony. Po spełnieniu tego straszliwego czynu, Makbet nie zaznaje spokoju, dręczą go ciągłe lęki, nienawidzi Banka, który domyśla się, kto i dlaczego zabił króla.  Bez skrupułów pozbywa się więc swego najlepszego przyjaciela nasyłając na niego i jego syna płatnych morderców. A jednak raz stawszy się mordercą, morduje dalej, bo już nie może oprzeć się swemu losowi Z jego rozkazu giną dzieci i żona Makdufa. Jest nieczuły i obojętny na cierpienia innych, nawet na cierpienie żony, ale może dlatego, iż podświadomie to ją obwiniał za to, co się stało. Gdy Sejton poinformował go, że królowa zmarła, cynicznie stwierdza, że wybrała złą porę na umieranie, a Sejtonowi zarzuca nadgorliwość w przynoszeniu złych wieści. Mimo swej zbrodniczości nie jest Makbet do końca „czarnym charakterem”, ma chwile wahania, rozterek, dręczą go popełnione czyny zbrodnicze. Gdy dochodzi do finalnej walki z Makdufem, chce się wycofać, bo jeszcze wierzy przepowiedni, dlatego uprzedza Makdufa, że dotąd nie unikał żadnej walki, ale z nim nie chce pojedynku, bo on, zrodzony z kobiety, nie jest w stanie go pokonać. Nie chce mieć jeszcze dodatkowo jego, na i tak obciążonym sumieniu i chce, by Makduf zrezygnował z walki z nim.

 Do końca jest pyszny i zadufany w sobie. Jego chora ambicja i pragnienie władzy zabiły w nim uczucia wyższe, pozbawiły szacunku dla innych i dla siebie samego.

William Szekspir

WILLIAM SZEKSPIR – urodził się w 1564 roku w mieście Stratford.  W roku 1582 w wieku siedemnastu lat, ożenił się ze starszą od siebie kobietą o osiem lat – Anną Hathaway. Pół roku później, przyszło na świat pierwsze jego dziecko – Zuzanna; później narodzili się bliźniaki: Judyta i Hamnet.
     Sześć lat później Szekspir opuścił swoją żonę i dzieci, przenosząc się do Londynu, gdzie spędził dwadzieścia lat. Pracował w teatrze, pisał kolejne swoje utwory i szybko stał się bW 1596 roku zmarł jego jedyny syn – Hamnet. Szekspirowi nie przeszkodziło to w dalszych sukcesach na scenie Londynu. W 1598 roku wzniesiono nowy teatr: The Globe („Pod Kulą Ziemską”), którego William był udziałowcem. W owym teatrze, poeta wystawił wiele swoich największych sztuk: Hamlet, Jak wam się podoba, Juliusz Cezar, Wieczór Trzech Króli, Życie Henryka V.
Najlepsze lata twórczości Szekspira, jednak dopiero się rozpoczynały. Na tronie angielskim zasiadł nowy król: Jakub I, który był wielkim miłośnikiem teatru, dzięki czemu, William ze Zespołem Lorda Szambelana zdobył jego uznanie i zyskał tytuł Sług Jego Królewskiej Mości. Zespól posiadał teatr The Globe i pierwszą w Londynie salę teatralną. W tym czasie Szekspir stworzył swoje największe tragedie: Król Lear, Makbet, Otello.ardzo popularnym dramatopisarzem. W 1613 roku podczas spektaklu Szekspira (już bez jego udziału), spłonął teatr The Globe, rok później został odbudowany, a w 1644 roku rozebrany.
     23 kwietnia 1616 roku w Stratfordzie zmarł William Szekspir. Jego ciało zostało złożone w prezbiterium kolegiaty Świętej Trójcy. W swoim testamencie nic nie wspomniał o swoich utworach, co stało się powodem licznych spekulacji na temat prawdziwego autora. Do dziś wielu ludzi przypuszcza, że wszystkie wielkie dramaty i komedie napisał filozof Francis Bacon (1561-1626), inni twierdzą, że autorem tych utworów jest wybitny dramaturg Christopher Marlowe (1564-1593?), którego śmierć upozorowano.

William Szekspir "Makbet"

Autor: William Szekspir.

Tytuł: Makbet (org. Macbeth).

Rodzaj literacki: dramat.

Gatunek literacki: tragedia szekspirowska.

Data powstania utworu: około 1606 roku.

Pierwsze wydanie: w 1623 roku w Pierwszym Folio – zbiorze dzieł Szekspira, opublikowanym już po śmierci artysty.

Epoka: tzw. epoka elżbietańska, czyli przełom renesansu i baroku.

Czas akcji: XI wiek.

Miejsce akcji: Szkocja (pałac Forres, zamek Inverness, zamek Fajf, zamek Dunsinan, wrzosowisko, pieczara czarownic), Anglia (pałac króla Edwarda).

Główni bohaterowie: Makbet, Lady Makbet, Banko, Makduf, Malkolm.

Problematyka: bezwzględna walka o władzę, jej demoralizująca siła.

Renesans w literaturze

Justyna Bogutówna

 Justyna Bogutówna to nieślubna córka kucharki pracującej w różnych dworach . Mając dziewiętnaście lat, poznała Zenona , została kochanką młodego mężczyzny , panicza , który imponował jej swą pozycją społeczną , wykształceniem i który stał się przyczyną jej życiowej klęski . Była dziewczyną o dużym temperamencie , naiwną , łatwowierną , zagubioną w nowym , miejskim świecie , raczej prymitywną , wulgarną , ale niekiedy i wrażliwą , delikatną , zapewne pracowitą i uczciwą . Przerwanie ciąży było dla niej zbyt dużym obciążeniem psychicznym , dręczona wyrzutami sumienia , poczuciem winy popada w coś na kształt obłędu , kierowana chęcią zen\msty oślepia Ziembiewicza , któremu długo wierzyła , ufała . Justyna jest ofiarą , postacią o rysach tragizmu , w rzeczywistości osobą samotną , skazaną na siebie , a nie była wzorem samodzielności , odpowiedzialności i życiowej zaradnośc.

Kobiety i mężczyźni w "Granicy"

Elżbieta

• zmęczenie,
• przebaczenie,
• oddanie,
• zdrady męża,
• brak ciepła domowego

Justyna

• ból,
• smutek,
• rozczarowanie, 
• choroba,
• pracowitość,
• zawód

 Bogutowa

• samotność,
• ciężka praca,
• brak stałej pracy,
• choroba

Gołąbska

• brak pracy,
• zmęczenie, 
• śmierć dzieci,
• nieszczęścia,
• życie w biedzie,
• brak wykształcenia

Władziowa

• brak wykształcenia,
• brak domu,
• życie w biedzie,
• walka o dziecko,
• brak pracy

Kolichowska

• dobroduszność,
• nieudane życie osobiste,
• choroba,
• kłopoty z mężem,
• niezrozumienie ze strony syna,
• starość

Czechliński

• brak skrupułów,
• bogactwo,
• interesowność,
• władza,
• alkohol,
• karierowiczostwo 

Zenon

• brak odpowiedzialności,
• brak szacunku do kobiet,
• swawola,
• polowania,
• rozpusta,
• zabawa,
• brak zasad moralnych,
• odrzucenie młodzieńczych ideałów

Walerian

• obojętność wobec państwa,
• wysługiwanie się żoną,
• brak moralności,
• złe decyzje,
• lenistwo,
• polowania

Karol

• obojętność wobec matki,
• choroba,
• brak umiejętności ukazywania uczuć,
• żal do matki,
• obojętność

Charakterystyka Zenona Ziembiewicza

       Zenona Ziembiewicz był synem Waleriana i Joanny z Niemirów, którzy należeli do zubożałej szlachty. Ojciec Zenona utracił majątki (żony i swój) i otrzymał posadę rządcy w Boleborzy, która należała do hrabiostwa Tczewskich. 
      Jako młody chłopak Ziembiewicz był wychudzony, nosił przykrótkie spodnie, wysłużony garnitur i koszulę bez krawata. Gdy został prezydentem miasta, zaczął wyglądać jak prawdziwy dygnitarz, ubierać się modnie i drogo. Zenon jest przede wszystkim człowiekiem słabego charakteru. Doskonale wie, co dzieje się w jego domu, widzi liczne romanse ojca, konserwatywny sposób życia obojga rodziców i obiecuje sobie, że ucieknie od tego wszystkiego, a jego życie będzie zupełnie inne. Jednak Nałkowska pokazuje w powieści, że człowiek, przez determinizm, nie jest w stanie wyplątać się z własnych namiętności i uwolnić się od schematów, w których został wychowany. Zenon bardzo szybko zapomina, od czego tak naprawdę chciał się uwolnić i zaczyna postępować jak jego ojciec. W kontaktach z Justyną kieruje się wyłącznie własnym instynktem, a w ten sposób zwyczajnie dziewczynę oszukuje i wykorzystuje. Co prawda Zenon nie obiecuje jej niczego, ale doskonale wie, że Justyna jest w nim zakochana, marzy o związku i małżeństwie.
       Początkowo chciał jedynie uczciwie żyć, jednak nie wystarczało mu pieniędzy na studia, więc pożyczył je od Czechlińskiego. Długu tego nie mógł spłacić, a ofiarodawca za pożyczkę wymagał posłuszeństwa. Kiedy w końcu Zenon stał się prezydentem miasta, nie miał tak naprawdę władzy, ponieważ wszystkie ważne decyzje zapadały za jego plecami. Należy jednak podkreślić, że tu ujawnia się druga natura Zenona, człowieka, który ma sporo chęci i wiary, że może być lepiej. Zenon organizuje budowę domów robotniczych, pijalnię mleka dla dzieci, remontuje przytułki dla bezdomnych. Być może Nałkowska chciała podkreślić, że Zenon nie jest z gruntu złym człowiekiem i jak każdy ma świadomość dobra i zła. Ziembiewicza można nazwać bohaterem tragicznym nie tylko dlatego, że popełnia samobójstwo, ale również dlatego, że traci szacunek ludzi, nie ma autentycznej władzy, krzywdzi dwie kobiety, doprowadza jedną z nich do szaleństwa i utraty dziecka. 
    Był nieodpowiedzialny, egoistyczny i nie myślał o konsekwencjach swojego postępowania. Kiedy popełnił samobójstwo okazał się słabym.
      

Funkcja

Funkcja impresywna - jest krótka, zwięzła. Zwykle jest                                                 zdaniem rozkazującym.

                                           np. Przestań krzyczeć!

Funkcja ekspresywna - w pierwszej osobie liczby pojedynczej,

                                                 np. Dzisiaj będę oglądać ciekawy dzień.

Funkcja informatywna - najważniejszy w niej jest kontekst,

                                    ma za zadanie przekazać jakąś informację,

                                    przyjmuje postać zdania oznajmującego,

                                      np. W epoce neolitu Kreta była słabo zaludniona.

Sposoby porozumiewania

Sposoby porozumiewania:

1. Mowa
2. Gesty
3. Rysunek
4. Alfabet Brailla
5.  Mimika
6. Kolor
7. Światło
8. Dźwięk

Porozumiewamy się za pomocą znaków.

Znak to np. dźwięk, światło, punkt...,czyli zjawisko fizyczne, które na zasadach reguł znanych użytkownikom odsyła nas do innych zjawisk już niekoniecznie fizycznych.

ZNAKI + REGUŁY = SYSTEM / KOD

Np. SŁOWA + GRAMATYKA = JĘZYK

Tytuł "Granica"

Tytuł "Granica" odnosi się do:

1. Granicy społecznej - wyznaczonej przez pochodzenie i majątek,
2. Granicy obyczajowej - romans Zenona posiadającego narzeczoną z prostą dziewczyną,
3. Granicy psychologicznej - sprzeniewierzenie się Zenona swym młodzieńczym ideałom,
4. Granicy filozoficznej - refleksje, pojmowanie sensu świata przez bohaterów

Zofia Nałkowska

Zofia Nałkowska urodziła się 10 listopada 1884 roku w Warszawie, a zmarła 17 grudnia 1954 również w Warszawie. Zaliczana jest do grona najwybitniejszych pisarek, publicystek i dramatopisarek literatury polskiej.

Najważniejsze utwory to:

• Romans Teresy Hennert

•  Dzienniki czasu wojny i trzy części Dzienników

•  Medaliony

• Granica – powieść, która przyniosła Nałkowskiej rozgłos, ponieważ była to jedna z najważniejszych powieści psychologicznych w literaturze polskiej. Granica była rewolucyjna, jak na tamte czasy, ponieważ napisana została zgodnie z wszelkimi ówczesnymi osiągnięciami psychologii.

Bohaterowie "Granicy" Zofii Nałkowskiej

Główni:

• Zenon Ziembiewicz,
• Elżbieta Biecka,
• Justyna Bogutówna

Drugoplanowi:

• Cecylia Kolichowska,
• Walerian i Joanna Ziembiewiczowie,
• Pani Niewieska,
• Tczewscy,
• Karol Wąbrowski,
• Czechliński,
• Karolina Bogutowa,
• Awaczewicz,
• Gołąbscy

Epizodyczni:

• Ksiądz Adolf Czerlon,
• Andrzej Podebrak,
• Marian Chąźba,
• Władziowa
• itd.